تلفیق عشق و عرفان در شعر شهریار: عطر انس با قرآن

شهریار، شاعر نامدار، برخلاف بسیاری از غزل‌سرایان، مرزهای بین عشق زمینی و آسمانی را درنوردیده است. در غزلیات او، این دو نوع عشق چنان در هم آمیخته‌اند که کلامش رنگی از عرفان اصیل شیعی به خود می‌گیرد. دین در شعر عاشقانه شهریار، نه مانعی بر سر راه شوریدگی، بلکه مسیری برای پالایش روح و عروج به والاترین مراتب عشق تلقی می‌شود. نگاه ویژه او به معشوق، که با صفات الهی توصیف می‌شود، گواه این مدعاست. عشق به معشوق در شعر شهریار، پلی برای اتصال به ذات حق می‌گردد. او زیبایی معشوق را تجلی جمال خداوند می‌داند و از ورای کالبد مادی، به تعالی روح دست می‌یابد. این رویکرد، نشان‌دهنده بینش عمیق شهریار به ماهیت عشق است که در نهایت به عرفان و توحید ختم می‌شود. در ظاهر، سخن از عشق زمینی به نظر می‌رسد، اما در باطن، شعر شهریار می‌تواند اشاره‌ای عارفانه به از خودگذشتگی و ایثار در راه هدفی متعالی‌تر باشد که فراتر از عشق مادی قرار می‌گیرد و به کمال معنوی و قرب الهی رهنمون می‌گردد.

📌 منبع: [یاردانقلی نیوز](https://t.me/yardangoli_news)